Bij emigreren ga je niet over één nacht ijs. Maar hoeveel tijd dien je nu eigenlijk te investeren aan het hele traject, van idee tot daadwerkelijke emigratie? Natuurlijk verschilt dit per persoon en per bestemming, maar in deze blogpost geven we je enkele gemiddelden die je als leidraad zou kunnen nemen.
We delen het emigratieproces in drie fasen in. Je zou je hier een trechtervorm bij kunnen voorstellen, waarbij fase 1 de meeste personen bevat. Lager in de trechter vallen mensen af en wie uiteindelijk emigreert, behoort tot een minderheid van alle personen die in fase 1 begonnen.
Emigreren begint natuurlijk met een idee, wellicht omdat een zakenpartner zijn biezen pakt of omdat je tijdens een vakantieverblijf beseft: “Hier zou ik best kunnen wonen.” De etalage van een makelaar op de plek van bestemming doet ook vaak een lichtje bij mensen branden.
Toch blijft het bij velen maar bij een idee, dat door anderen of door henzelf al snel wordt weggewuifd. Het is immers zo goed geregeld in Nederland of zo knus in België. Waarom zoveel moeite doen als je gewoon een keertje extra per jaar op vakantie kan, of over enkele jaren een sabbatical kunt inplannen?
Maar wie nieuwsgierig blijft, zal zichzelf vroeg of laat betrappen op het googelen naar informatie. En daarmee ben je eigenlijk al met fase 2 bezig: de fase die het emigratieproces maakt of breekt. De idee-fase duurt over het algemeen 1 tot 2 maanden.
Wie serieuze interesse in emigreren heeft, stapt vrijwel ongemerkt over van fase 1 naar fase 2. Tijdens deze etappe zoek je niet alleen informatie op, maar bewaar en organiseer je die ook. Typisch voor deze fase van het emigratieproces is het maken van lijstjes met plus en minnen…
De onderzoeksfase duurt doorgaans minimaal 1 maand en maximaal 6 maanden, afhankelijk van de informatie die voorhanden is, wat op zijn beurt weer afhangt van hoe exotisch de bestemming is.
Ook in deze fase vallen veel mensen af. Dromers ontdekken dat er toch meer bij komt kijken dan hen lief is, potentieel emigranten bezwijken onder de druk van hun omgeving, of er gebeuren dingen die op dat moment hun aandacht opslokken.
Wie wél de knoop doorhakt, begint met het ‘hands-on’ gedeelte: de werkelijke emigratie. Die begint min of meer wanneer je een afspraak maakt bij de ambassade van je toekomstige woonland. Daarmee geef je aan dat het je menens is.
In de uitvoerende fase krijg je met veel zaken te maken: het opzeggen van abonnementen, rekeningen, nutsbedrijven, telefoongesprekken met en bezoeken aan allerlei overheidsinstellingen, de logistiek van je verhuizing, het zoeken naar woonruimte en het uiteindelijke neerploffen op de bank in je nieuwe woning.
De investering in tijd en energie is groot. Wanneer je met een partner verdeelt, is het raadzaam de taken goed te verdelen en elkaar dagelijks bij te praten: hoe voelt de ander er nog over? Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat een uitvoerende fase spaak liep op stress en frustratie.
De uitvoering van een emigratie duurt het langst: 4 tot 12 maanden, afhankelijk van je bestemming. Verhuis je bijvoorbeeld tussen Nederland en België, dan is er minder voorbereiding voor nodig dan wanneer je naar een land emigreert dat verder weg ligt, een andere taal en een andere cultuur heeft. Ook emigreren binnen of buiten de EU zal een wezenlijk verschil uitmaken. Binnen de EU is er immers een vrij verkeer van goederen en personen.
